و باز دارم می نویسم بعد از چند روز ننوشتن و شاید چند هفته و یا شاید چند ماه و
نمی دونم چون هیچ وقت دوست نداشتم برای نوشته هام زمان بزارم ...
باز یاور همیشه مومن و چای ( به علت فقر دیگه قهوه نمی خوریم ،چیه مگه چای دیگه ) بگذریم مثل تمام هر آن چیزی که در طی این سالها سرمون اومد و گفتیم بگذریم .....
١٣ بدر هم تموم شد و فردا یعنی امروز باید بریم دانشگاه و روز از نو و روزی از نو ، امسال اولین سالی بود که در جوار خانواده نبودیم و به نوعی بزرگ شدیم :))))
می دونم دارم چرا و پرت می گم ( چیزی هم نگفتم حالا ) و می دونم الان دارین می گید طرف دیونه هست و قس اعلی هذا ( املاش و درست نوشتم ؟! ) کلا نمی طونم چی دارم می گم و فقط دارم همین جوری کلمات و ردیف می کنم بدون اینکه بدونم مفهمومی داره و یا نه هارمونی تشکیل می ده ، فقط می خوام یه چیز گفته باشم و وبلاگ به روز کرده باشم همین ....
اما نه نه نه
کلا دیگه حس و حال قبل و ندارم نمی دونم چرا ، حس می می کنم یه جوری شدم ، حس می کنم بهونه گیر تر شدم اما نه نمی دونم شاید ، با همه می گم و می خندم اما ته دلم یه جور دیگه است
نمی دونم دیگه چرا نمی تونم بنویسم ، همین چند خطی رو که دارم براتون می نویسم خیلی سخته و خیلی دارم با خودم کلنجار می رم که بنویسم
اخه یکی نیست بهت بگه اینا رو برا کی داری می نویسی ؟!
اخه مگه کسی وبلاگت رو می خونه
یا نه مگه وبلاگ دفترچه خاطراتته که اینا رو می گی
هیچی نمی دونم
فقط دوست دارم همه جا ساکت باشه
تنها باشم
یاور همیشه مون و گوش کنم
دلم برای ویلنم تنگ شده :(
یاور همیشه مومن - داریوش
